Εκεί σε κάποια φάση, ο Διονύσης μου περιέγραψε οτι μιλώντας με κάποιους φοιτητές στο πανεπιστήμιο που διδάσκει, του εξέφραζαν τις ενστάσεις τους για το γεγονός οτι κάνει εκπομπές στον Atlantis, ο οποίος είναι ένας σταθμός “φασιστικός” που “κάνει εκπομπές και ο φασίστας Γιάννης ο Λούμπεν”, εννοώντας εμένα και την εκπομπή “Αδελφοί Λούμπεν”.
Τότε ένοιωσα μια επιθυμία -που την εξέφρασα και στον αέρα- οτι πραγματικά θα ήθελα πολύ να είμαι φασίστας, αν δεν είχα μεγάλες ιδεολογικές διαφορές με την θεωρία και την πράξη της φασιστικής ιδέας. Όπως φαντάζομαι οτι θα ήθελα πολύ να είμαι κομμουνιστής, τις δεκαετίες του '50 ή του '60, όταν ο αντικομμουνισμός αποτελούσε την “πολιτική ορθότητα” της εποχής, αν δεν με χώριζαν μεγάλες ιδεολογικές διαφορές με την θεωρία και την πράξη του Κομμουνισμού. Κι αυτό γιατί μου αρέσει να υποσκάπτω συνεχώς τα μπετοναρισμένα κουτάκια, στα μυαλά εκείνα που παίρνουν στροφές με “πολιτική ορθότητα”.
Θέλω να πω οτι ο αντιφασιμός της σημερινής εποχής, φέρει σχεδόν όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αντικομμουνισμού εκείνης της εποχής. Όπως τότε κάποιος μπορούσε να χαρακτηριστεί κομμουνιστής επειδή μίλησε υπέρ ενός δίκαιου εργατικού αιτήματος, έτσι και τώρα κάποιος μπορεί να χαρακτηριστεί φασίστας επειδή μίλησε υπέρ ενός δίκαιου εθνικού αιτήματος. Όπως τότε οτιδήποτε μη “δεξιό” χαρακτηριζόταν κομμουνιστικό, έτσι και τώρα οτιδήποτε μη “Αριστερό” χαρακτηρίζεται ως φασιστικό. Όπως τότε η συντριπτική πλειοψηφία των αντικομουνιστών, ελάχιστα γνώριζαν τι πρεσβεύει ο Κομμουνισμός, έτσι και τώρα η συντριπτική πλειοψηφία των αντιφασιστών ελάχιστα γνωρίζει τι πρεσβεύει ο Φασισμός.
Σχεδόν όλοι οι υπήκοοι του κράτους είναι αντιφασίστες, επειδή η “πολιτική ορθότητα” επιβάλει οι “ενεργοί πολίτες” να είναι αντιφασίστες. Επειδή δεν μπορούμε να διανοηθούμε στην κοινωνία μας να υπάρχει ένας φασίστας πολιτικός, ή δημοσιογράφος, ή καλλιτέχνης ή ακόμα και γιατρός, δικηγόρος, φοιτητής, ταξιτζής, περιπτεράς. Γενικώς κάποιος ο οποίος είναι φασίστας δεν πρέπει να υπάρχει. Χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι ο Φασισμός, όπως δεν γνωρίζαμε τότε ακριβώς τι είναι ο Κομμουνισμός. Απλά γνωρίζαμε και γνωρίζουμε, οτι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν πρέπει να υπάρχουν. Και όπως τότε, έτσι και τώρα αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους εξαφανίσουμε για να προστατευτεί η “δημοκρατία”...
Δεν πιστεύω στον Φασισμό, διότι όπως τον Φιλελευθερισμό και τον Κομμουνισμό, τα θεωρώ παιδιά του αστικού Δυτικού “διαφωτισμού” που διαστρέβλωσε την φύση του πολιτικού όντος. Διότι δεν πιστεύω στο Κράτος αλλά στις Κοινότητες. Διότι θεωρώ την ελευθερία της έκφρασης και το σεβασμό της βούλησης των Πολιτών, ένα από τα κυρίαρχα επιτεύγματα της πολιτικής επιστήμης που γέννησαν οι Έλληνες. Όμως φαντάζομαι οτι αυτή είναι μια λεπτή συζήτηση που δεν ενδιαφέρει καθόλου την συντριπτική πλειοψηφία των δεδηλωμένων αντιφασιστών ή των δεδηλωμένων φασιστών.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι η ανάγκη εξαφάνισης του “άλλου”, στον οποίο έχουμε προσάψει όλα τα χαρακτηριστικά του κακού μας εαυτού, ο οποίος αποτελεί την αντιπροσώπευση του απόλυτου “κακού” και με τον οποίον η ετερότητα και η εχθρότητά μας, αποδεικνύει οτι εμείς αποτελούμε μια αντιπροσώπευση ενός απόλυτου “καλού”.
Έχουμε ανάγκη την δημιουργία μίας “καλής” ταυτότητας, κι επειδή δεν μπορούμε να βρούμε και να υποστηρίξουμε την θέση που θα την αποδείξει, είναι βολικότερο να φορέσουμε την αντίθεση που θα την υπονοήσει. Για άλλη μια φορά, έτη φωτός μακριά από την αλήθεια, δεν έχουμε καμία σύγκρουση ιδεών, παρά μόνον σύγκρουση χαρακτήρων, οι οποίοι στο πρόσωπο του άλλου, προσπαθούν να εξαφανίσουν τον κακό τους εαυτό, που όμως θα συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει μέσα τους...
Γιάννης Παναγιωτακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου