Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Ξεχωριστοί και ξεχωρισμένοι (Με αφορμή τον Ν. Ρωμανό)

Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την απεργία πείνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, άνοιξε ένας μεγάλος κύκλος συζητήσεων, εντός και πέριξ του λεγόμενου «εθνικιστικού» χώρου (βάζω τα εισαγωγικά διότι πλέον η έννοια έχει καταντήσει τόσο αλά καρτ, που ο κάθε αυτοαποκαλούμενος την εννοεί όπως θέλει), σχετικά με την περίπτωσή του, τα αιτήματά του και την αναρχική δράση γενικώς. Έχει νομίζω ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πως ένας παραδοσιακά αντίπαλος πολιτικός χώρος, βρέθηκε με ένα αξιόλογο κομμάτι του, να συμπαραστέκεται στον αναρχικό απεργό πείνας. Ο Αριστοτέλης Καλέντζης (επί 12,5 χρόνια εθνικοσοσιαλιστής πολιτικός κρατούμενος), αυτόνομες κινήσεις και απλά πρόσωπα αυτού του «χώρου», εξέφρασαν με διαφόρους τρόπους την συμπάθειά τους στον αγώνα του 21 χρονου και την αντίθεσή τους στην κρατική καταστολή αλλά και την λογική της κρατικής «νομιμότητας». Απέναντί τους επίσης ορθώθηκαν ένα πλήθος από κοινότυπα  αλλά και από σοβαρά επιχειρήματα, που υποστήριζαν μια μεγάλη γκάμα θέσεων, οι οποίες κυμαίνονταν από την αυτόκλητη υπεράσπιση της κρατικής καταστολής έως την αδιαφορία απέναντι στην σύγκρουση «δύο εχθρών» (κράτους και αναρχικών).

Ως συμμετέχων ενεργά στον προβληματισμό και στον σχετικό διάλογο, θα ήθελα να συνοψίσω και να αποτυπώσω εδώ μερικές σκέψεις.

Βρίσκοντας μια αφετηρία

Κατά πρώτον για να μην χαθούμε, ας ξεκινήσουμε με μία αφετηριακή σκέψη. Και αφού μιλάμε επί της ουσίας για μια –συγκρουσιακή ή μη- διαλεκτική μεταξύ ιδεολογιών, θα άξιζε νομίζω να έχουμε στο μυαλό πως όταν οι ιδεολογίες μας κάνουν να μην μπορούμε να διακρίνουμε την ποιότητα των ξεχωριστών ανθρώπων, καταντούν όχι μόνον άχρηστες αλλά και επικίνδυνες…