“Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη”: Η Θεά των κλαψομούνιδων

Αυτές τις μέρες πολύς ο λόγος για την “Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη” που θα έπρεπε να υπάρχει εντός της Ε.Ε. Βγήκε και ο κυριούλης που έχουμε διορίσει σαν πρόεδρο του καθεστώτος που αυτοαποκαλείται “δημοκρατία” στην χώρα μας και μας έκανε “εθνικά υπερήφανους” που μίλησε για τα χαμένα όνειρα των λαών, που περίμεναν η Ε.Ε. να αποτελεί “μία στέγη για τους αδυνάτους”, στέλνοντας μάλιστα αυτό το μήνυμα στο... Βερολίνο.

 Δεν ξέρω πως εννοεί ο καθένας την έννοια της Εθνικής υπερηφάνειας ή πόσοι υποθέτουν οτι στο Βερολίνο έχουν αρχίσει ήδη να κλαίνε από τύψεις, μετά τις δηλώσεις του Παπούλια. Δεν ξέρω επίσης αν ο δόκιμος όρος για την θεώρηση πως η Ε.Ε. αποτελεί φιλανθρωπικό ίδρυμα για τους άπορους λαούς, είναι η λέξη “όνειρο” ή η λέξη “ονείρωξη”. Υποθέτω απο τον τρόπο που υποδέχθηκαν οι νεοέλληνες ραγιάδες, τις δηλώσεις του προέδρου τους κατά τον εορτασμό της Εθνικής Επανάστασης των Ελλήνων, οτι η αντίληψή μου για τις παραπάνω έννοιες, απέχει αρκετά από τον μέσο όρο της γνώμης των υπηκόων του κρατιδίου μας.


 Θέλω να πω δηλαδή πως η έννοια της αλληλεγγύης, ειδικά όταν μιλάμε για υπερεθνικούς οργανισμούς στους οποίους κυριαρχεί το τοκογλυφικό και αποικιοκρατικό συμφέρον, αποτελεί απλά την Θεά στην οποία προσεύχονται οι κλαψομούνιδες που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους. Η Θεότητα των ύψιστα ξεφτιλισμένων συλλογικών οντοτήτων, που εκλιπαρούν με “εθνική υπερηφάνεια” ('Ελεως!!!) τον οίκτο των βιαστών τους.

 Αλληλεγγύη των “δυνατών” απέναντι στους “αδυνάτους” ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Αυτά είναι για να γελάμε ή για να αγοράζουμε καρτούλες της unisef πιστεύοντας πως βοηθάμε τους λαούς που λιμοκτονούν. Αυτό που υπάρχει στην ιστορία είναι η δύναμη των Εθνών να επιβάλουν την θέληση τους -ειδικά μεταξύ συμμάχων και εταίρων- ή η αδυναμία των σκλάβων να διεκδικήσουν την αυθυπαρξία τους.

 Έθνη με ισχυρή θέληση, χτίζουν δομές ισχυρές και στέκονται στα πόδια τους, διεκδικούν στόχους, επιλέγουν ηγεσίες αντάξιες να τους οδηγήσουν σε αυτούς, έχουν την φαντασία να γεννούν νέους Μύθους και την αυτοπεποίθηση να παλέψουν συλλογικά για να αδράξουν το αδύνατο.

 Έθνη χωρίς θέληση, είναι καταδικασμένα να σέρνονται σκλάβοι απο τις ορέξεις των “δυνατών”, να είναι ουραγοί και παρατηρητές, να έχουν ηγεσίες αντάξιες της μιζέριας τους, να έχουν ως “μύθους” τους στόχους και ούτε καν την αυτοπεποίθηση οτι μπορούν να αδράξουν ακόμα κι αυτούς.

 Τα πρώτα Έθνη επιβάλουν όρους σε φίλους και εχθρούς, τα δεύτερα εκλιπαρούν για αλληλεγγύη ή οίκτο.

 Δεν χρειάζεται να πώ σε πια κατηγορία έχουν κατατάξει οι νεοέλληνες την συλλογική τους ύπαρξη με τις επιλογές τους. Απλά νευριάζω όταν την ώρα της απότισης τιμής σε εκείνους που έδειχναν στους κατακτητές τ' αρχίδια τους, νικώντας μια ολόκληρη αυτοκρατορία, η “κεφαλή” του κρατιδίου μας την βεβηλώνει με δακρύβρεχτα κλαψομουνιάσματα για την “χαμένη αλληλεγγύη”...

Γιάννης Παναγιωτακόπουλος