Χωρίς κορδόνια…

«Χωρίς κορδόνια» είναι ο τίτλος που επέλεξε ο Δημήτρης για το blog που ενημερώνει, όσο μπορεί, με κείμενά του μέσα από την φυλακή. Αποτυπώνει την εικόνα της αφαίρεσης των κορδονιών, των κρατουμένων στα κρατητήρια, και καλά, για να μην αυτοκτονήσουν.
Μου έκανε εντύπωση η επιλογή του, γιατί μου θύμισε το πόσο η ζωή μας, η ιστορία μας, η προσωπική και συλλογική μας ιστορία, μας αποτυπώνεται τελικά σε εικόνες…

Γαλάζιος ουρανός, γκρίζες πόλεις. Πράσινα βουνά, καμένα δάση. Ένας βράχος με δυο ανθρώπους που ξηλώνουν την γαλανόλευκη. Ο Σημίτης στο βήμα της βουλής των Ελλήνων να ευχαριστεί τους Αμερικάνους. Άνθρωποι σκυθρωποί που περπατούν γρήγορα μέσα στους δρόμους της πόλης, σε μία υπερκινητική νιρβάνα, θαρρείς χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν. Λαθρομετανάστες κατά εκατοντάδες στις πλατείες, σχεδόν ακίνητοι, καθισμένοι, ξαπλωμένοι, θαρρείς σαν να θέλουν να πιάσουν θέση, μην τους την πάρει άλλος. Ο Παυλόπουλος να ευχαριστεί τους αλλοδαπούς που επέλεξαν εμάς για την διαμονή τους, θυμίζοντας ξενοδόχο σε ρεσεπσιόν. Παιδιά να γράφουν γαλάζια συνθήματα σε γκρίζους τοίχους. Ο Γιωργάκης να εξηγεί τους όρους «Έλληνας Ινδικής καταγωγής», «Έλληνας Αφγανικής καταγωγής»… Τα προπύλαια γεμάτα από μια μαυρίλα με ρόπαλα και κράνη. Η Σταδίου γεμάτη από ένα γαλανόλευκο ποτάμι. Ο Δημήτρης στα κρατητήρια, με δεμένο το κεφάλι, χωρίς κορδόνια…

Τελικά τα κορδόνια στα βγάζουν για να μην αυτοκτονήσεις, ή για να μην δραπετεύσεις; Για να μην δραπετεύσει ο γαλάζιος ουρανός από τις γκρίζες πόλεις; Για να μην έρθει κυνηγημένος να κρυφτεί μέσα στις καρδιές των παιδιών; Για να μην φτάσει μέσα από τις φλέβες τους στα χέρια τους και γίνει σύνθημα σε τοίχους, αφίσα σε κολώνες, σημαία γαλανόλευκη στους δρόμους; Για να μην μπουκάρει σε δέκα, δεκαπέντε και αύριο δεκάδες έδρανα της βουλής, και γίνει καθρέφτης της ντροπής σε όσους από το βήμα της μας ξεπουλούν, κοιτώντας μόνο τα χαρτιά τους, γιατί φοβούνται να μας κοιτούν στα μάτια; Για να μην γίνει ποτάμι γαλανόλευκο στην Σταδίου, στο Σύνταγμα, στην Φιλελλήνων, στην Αμαλίας, παντού...;

Τι να τα κάνεις τα κορδόνια; Αυτή η Πατρίδα δραπέτευε και όταν οι χωρικοί της ήταν ξυπόλητοι. Τότε που ο Κολοκοτρώνης με τρείς συντρόφους του, έσκαβε το χιόνι στα βουνά, για να βρουν να φάνε ρίζες, κυνηγημένοι από τους Τούρκους και τους προδότες…

Υ.Γ. Παρακαλώ το παραπάνω κείμενο να μην εκληφθεί από τους Υπουργούς – δεσμοφύλακες του καθεστώτος, ως κρυπτογραφημένο μήνυμα απόδρασης προς τον Δημήτρη, και τον βάλουν σε καμία ειδική πτέρυγα. Ο Δημήτρης δεν έχει ανάγκη να αποδράσει από εκεί που είναι. Είναι πλέον πολύ πιο Ελεύθερος από όλους σας.

Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

(Από το περιοδικό "Απόδραση", τεύχος 15)