έτσι

Που είν η ψυχή μου;

Εκεί μακρυά κάπου πετάει

Πέρα απ’ την ομίχλη

Που το μυαλό σκεπάει

Ποιός είσαι και πού πάς

Ποτέ δεν θα μάθεις

Αν δεν ζητάς

Τον εαυτό σου πίσω να αφήσεις

Και να γελάς

Όπου κι αν πάς

Κανείς δεν ξέρει

Τι είν το μετά

Πίσω από κάστρα

Κι ανόμοιες βραδυές

Ο δάσκαλός σου

Θα είναι από χθές

Σε περιμένει και σε ζητά

Να σε αφήσει πάλι

Στα σκοτεινά

Παλιά σκοτάδια, καινούρια βραδυά

Και όταν τον έβρεις

Μακρυά από δω

Να μην αφήσεις πια στεναγμό

Δεν θα σε ξέρει

Γιατί είν η φύση

Δίχως διωγμο

Βήμα δεν κάνει

Απ’ το βάλτο αυτό

Ζήτα ανάγκες, ζήτα καημό

Να προχωρήσεις, πέρα απ’ το εδώ

Να διαβείς θάλασσες, και ας πνιγείς

Να ανέβεις βράχια κι ας τσακιστείς

Χιλιάδες πέρασαν τον δρόμο αυτό

Μην τον διαλέξεις, είναι πλατύς

Πάρε τον άλλον τον πιο στενό

Κι ασου στο χιόνι, το θολερό

Και να μην φτάσεις θα ευχηθείς

Εκεί που στόχευσες

Και ας χαθείς

Ζήτα πιστόλι, ζήτα σπαθί

Μην περιμένεις να βρεις στοργή

Αυτά είν’ γι’ άλλους πιο βαρετούς

Και όταν κάποτε πιάσεις κορφή

Από κει πήδα

Αυτό είσαι εσύ

ΥΓ για τα 100 χρόνια από το μανιφέστο του φουτουρισμού