Δεν είναι μόνο...

Δεν είναι μόνο οι χιλιάδες Ελληνικές σημαίες.
Δεν είναι μόνο οι εκατοντάδες πιτσιρικάδες που έσκαγαν από τα στενά τραγουδώντας το «Μακεδονία».
Δεν είναι μόνο ο όρκος στις Θερμοπύλες.
Δεν είναι μόνο η πορεία της Νεολαίας που ξεκίνησε με 500 άτομα από την πλατεία Ελευθερίας για να καταλήξει με 1500 στο άγαλμα του Αλεξάνδρου.

Εκείνο που μας έκανε τα ξημερώματα να κοιμηθούμε με ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης λες και είχαμε τελειώσει 10 φορές στο ίδιο βράδυ, ήταν πώς φάνηκε έκδηλα η αμηχανία, ο φόβος και ο πανικός του συστήματος.

Διότι τι άλλο από αμηχανία μπορεί να προκαλεί σε έναν δημοσιογράφο (ας πούμε του skai) το να δείχνει ένα πλάνο με 20.000 κόσμο και να εκφωνεί… «στο άγαλμα του Αλεξάνδρου συγκεντρώθηκαν 3.500 άτομα…»;

Τι άλλο από φόβο μπορεί να δείχνει η επιλογή της ίδιας ώρας για να γίνουν οι δηλώσεις για τις αλλαγές του ασφαλιστικού που περιμένουμε εδώ κι ένα χρόνο;







Πόσο παραπάνω φοβισμένος μπορεί να γίνει ο εγκλεισμός των αντιφάδων μέσα στην πανεπιστημιούπολη όταν κατάλαβαν ότι αυτό το βράδυ δεν έχουν καμία τύχη εκτός ασύλου;

Και τι άλλο από πανικό μπορεί να φανερώνει η εντολή που έλαβαν αυτοί οι ταγματασφαλίτες του συστήματος, να χτυπήσουν μεμονωμένα άτομα με ελληνικές σημαίες μέσα στα στενά, πρίν τα συλλαλητήρια, για να φοβηθεί ο κόσμος να κατέβει. (Η ταχύτητα μέσα στην οποία έγινε έκτακτη είδηση ο ξυλοδαρμός δύο διαδηλωτών από «αντιφάδες», μέσα σε στενά, πριν τα συλλαλητήρια, πραγματικά μας έκανε υπερήφανους για τους συναδέλφους μας που πρέπει να γύριζαν από στενό σε στενό, προκειμένου να προλάβουν να είναι όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα μπροστά στα «απρόσμενα» γεγονότα);

Φοβισμένοι, αμήχανοι και πανικόβλητοι μπροστά στην σκέψη του τι μπορεί να σας επιφυλάσσει αυτός ο λαός, τρεχάτε τώρα να διαπραγματευτείτε με τον όποιο Νίμιτς, γνωρίζοντας για το χθεσινό πως είναι απλά στο χέρι σας, το αν θα το μετατρέψετε ή όχι σε μία πολύ καλή αρχή του τέλους σας…